Tchau Bonita

Lieve lezers!

Mijn eerste blog vanuit Mozambique! Maandag avond (17juli) vlogen wij met een groep van 20 man, allen met een rood shirtje, van Brussel naar Addis Ababa Ethiopië door naar Johannesburg Zuid Afrika. Het vliegveld van Ethiopië was klein en benauwd met overal mensen die op de grond sliepen ingepakt in dekens. Johannesburg daarin tegen was schoon en modern! Hier werden de busjes opgehaald waar wij mee naar Mozambique gingen rijden. Omdat het vroeg donker wordt in Afrika moesten we snel de weg op! Ze rijden hier links en zijn fan van snelheidsdrempels (wij in de bus iets minder!!) Onderweg naar onze eerste overnachting in Zuid Afrika (de Hippo River Lodge) kwamen we vele bermbranden tegen die het buiten in het donker een grillige sfeer gaf. Eigenlijk overal waar je keek was er wel een kleine berm brand. (Mogelijk doordat ze hier velden afbranden om de grond vruchtbaar te maken, of om afval te verbranden, echter is het gras hier heel dor, en vliegt het ongecontroleerd in brand). Moeilijk over de branden doen ze niet, we hebben dan ook geen brandweerman gezien.

De dag erna wakker worden in Afrika is bijzonder, er liepen impala's over de heuvels en bijzondere vogel soort genaamd Guinuefowls (zwarte ronde grondvogels met witte stipjes).

De weg erna volgde zich naar de grens van Mozambique. Hier moesten we voor het donker zijn omdat ze anders moeilijk kunnen doen aan de grens. Foto's waren hier niet toegestaan, ook mocht je niemand aankijken of een gesprek beginnen (dat is best lastig!). Het was er druk met bedelaars en verkoperspraatjes. We verlieten Zuid Afrika met een extra stempel in het paspoort, toen een stukje niemandsland, en toen naar de grens van Mozambique! Hier weer een stempel! (Ik verzamel stempels!)

Mozambique was (ook al was het donker) meteen heel anders, meteen veel mensen langs de weg (levensgevaarlijk!!!) en vele marktjes. De weg naar het centrale weeshuis, Promise Centre, begon op een zandweggetje (even lekker losschudden). Het was laat en koud buiten, maar na aankomst stonden alle kinderen klaar in de deuropening! Na een verlegen blik vielen ze allemaal in je armen!! Hoe bijzonder! Na het ophangen van de klamboes (ze vielen steeds van het plafond af) heeeeerlijk geslapen op een doorgezakt bed van pallets!

Die ochtend werden we wakker met een rustgevend geluid van een cement machine en varkens. Deze dag gingen we langs de andere twee weeshuizen. Ook hier vielen de kinderen vol warmte in je armen. Casa Gemma, een weeshuis tussen vele zandweggetjes, en half afgebouwde huizen (er staat hier heel veel half werk), hier wonen zo'n 15 kinderen. Het gebouw is kaal en vrij leeg, maar de muren hebben zoveel mooie kleuren dat het samen met de warme mensen als een echte thuis aanvoelt. De gehele groep was dan ook meteen bezig met spelletjes spelen. (Met Memory voelde ze aan de hoekjes van de kaarten en dan wisten ze welke het was, omdat ze het zo vaak speelde, erg grappig. Wel achteraf een vervelend idee, blijkbaar is dit één van de enige spellen die ze heel de dag doen). Het laatste weeshuis is Casa Uno, een huis met vooral baby's en jonge kinderen. Een vriendin van thuis die mee is (Danouk) kan heel goed dansen en ging meteen met de kinderen aan de slag. Ik ontdekte meteen dat ik niet kan dansen, zeker niet naast super flexibele Afrikaanse kinderen, mijn talenten lagen meer in trefbal. Dacht ik, naast rood bruine voeten van het zand heb ik met 5-1 verloren! Wat zijn ze fanatiek.

Vandaag (21 juli 2017) was een hele bijzondere dag. Alle kinderen in de weeshuizen kregen een identiteitskaart. Zonder ID kaart kunnen de kinderen niet ingeschreven worden bij scholen of andere instanties, dus dit is zeker een hele goede start naar een betere toekomst, nu bestaan ze niet enkel voor ons maar ook voor de overheid. Er waren vele politieleden aanwezig, en andere 'belangrijke' mensen. Ze hadden hun beste kleren aan (en een keer ook schoenen) en ze waste voor één keer een keer de handen voor het eten. Ze kregen een feestmaal om deze bijzondere dag te vieren! Ook wij kregen het eten te proeven, deze poging was toch minder succesvol dan anders. Ik kreeg een stuk vis (de staart om precies te zijn) met heeeeel veel graad, het vis dat er tussen zat was wel erg lekker!

Omdat het weeshuis zoveel moeite heeft gedaan om dit te regelen, waren de mensen van de overheid erg onder de indruk. Ze hadden kleren ingezameld om de kinderen te steunen. Ze gaven aan dat het verschil tussen arm en rijk hier zo groot is, dat mensen vaak die stap niet nemen. Ondertussen zongen de kinderen: ' wij zijn de kinderen, wij willen het verschil maken, maar wij hebben jullie hulp nodig' (vertaald door een vrouw naast mij). Hier brak ik, wat heftig. Maar huilen mocht niet, de kinderen vielen in je armen en gingen op je schoot zitten, in het weinige Engels dat ze kunnen vertelde ze dat dat niet mocht. Toch maar een glimlach op mijn gezicht, dit is wat zij hebben, en hoe zij leven. Daar maken zij het beste van, en ik hoop dan ook dat wij daarbij kunnen helpen. Zodat ook zij zich speciaal en bijzonder voelen. Ook zij mogen er zijn!

En wat leren ze je veel: een cadeau die je aanneemt met 1 hand wordt ondersteund met je andere hand onder die arm, zodat je het met 'twee handen aanpakt'. Dat de tijd maar een getal is. 8 uur ontbijt kan primaaaa 9 uur ook. En ook dat Mitchell (mijn broer) lang genoeg is om met 5 kinderen in te klimmen (en daar maken ze dan ook heel de dag gebruik van). En het invlechten van strakke vlechtjes!

En daarnaast, onze groep is al zo hecht!

Verder: we hebben gebrekkig internet, dus als de blog een keer laat komt of ik reageer niet... HAKUNA MATATA!

TCHAU BONITA

Liefs Melissa x

(En groetjes van Mitchell en alle andere lieve mensen)


Ps: zojuist in twee delen gedoucht. Het water is al IJS koud, en ik alle snelle in-sop-sessies viel het water uit!! Sta je daar: hallo?? Kan iemand het heerlijke koude water opnieuw aanzetten?? Bedankt !