Outthink Limits
Door: Melissa
Blijf op de hoogte en volg Melissa
06 Augustus 2017 | Zuid-Afrika, Johannesburg
Goedendag thuisfront,
Vrijwel de gehele Mozambique reis zit er op. In het vooruitzicht, enkel nog de terugreis, ook onderdeel van de reis. Lekker terug naar dat mooie vliegveld in Etiopie..
Het is apart om na 3 weken met dezelfde mensen ineens te beseffen dat je naar huis gaat, naar je eigen wereld, je eigen mensen, je eigen rijkdom.
En wat heb ik weer veel geleerd van deze reis, de cultuur, de taal, en het eten (voornamelijk rijst en kip en andersom).
Maar eerst: de laatste week van de reis: afscheid, vakantie, nog een keer afscheid, safari, en nog eens afscheid!!
Na het 'eerste' afscheid van het weeshuis zijn we met onze twee busjes naar Belena gereden, een 'toeristische' plek (ook al waren wij vrijwel de enige, het is dan ook winter hier met tegen de 30 graden aan). Onderweg zie en ervaar je de armoede, onafgebouwde stenen huisjes veranderen in golfplaten en plastic, of in rieten hutjes met stro op het dak. Kinderen staan langs de weg om fruit te verkopen en rennen achter de bus aan (of ze staan met een dood dier in de lucht naar je te zwaaien...) De inkomsten hier zijn voornamelijk gebaseerd op het verkopen van zakjes cashewnootjes die gebonden zijn aan kale takken langs de weg. Oh en een auto ongeluk wordt hier afgezet met een gevaren driehoek die net zo groot is als een geodriehoek, waar het verkeer allemaal langs kronkelt en zijn eigen weg vindt. Over het algemeen veel, heel veel mensen langs de weg. Ik kan niet direct aangeven of ze perse ongelukkig zijn, het is moeilijk om deze twee werelden te vergelijken denk ik. Maar jeetje wat een verschil.
Belena, een mooi tropische badplaats met een lagoon waar je heerlijk in kan zwemen (inclusief prachtige sandalen of waterschoenen omdat je anders op zee-egels staat). Maar omdat ik niet achter wilde blijven aan de zee-egel-ervaring stond ik maar op een steen, en zit er al een week een soort.. gat in m'n voet (die toch wat minder goed heelt dan thuis, mogelijk door al het zand). Onze groep van 22 personen was verdeeld over 5 witte strand huisjes inclusief ijskoud dompelbad buiten en uitzicht over de lagoon/ oceaan. Tijdens deze periode in de huisjes was het vooral bijkomen van de drukke volle dagen vol ervaringen en kinderen om ons heen. Echter zat bijkomen er niet echt in, van hele dagen op het strand tot met bootjes naar de ruige zee aan de andere kant van de lagoon (hier vele water fonteinen van walvissen gezien + heeeel veel grote zeeschildpadden die magisch door de stroming van het water zweven), tot aan het bezoeken van meerdere marktjes (hier geweven manden gekocht bij een man die mogelijk meteen een gehele jaar omzet maakte). Op de markt liepen kinderen achter mij aan om vervolgens mijn witte benen aan te raken en te omhelzen (aangezien ik toch niet bruin word hahah) heel bijzonder. Sta je daar met een Afrikaans mand op je hoofd, een kapalana (omslagdoek) aan en een klein kindje dat vol verwondering je been omhelst. Zulke momenten vergeet je nooit. Net als de trots op het gezicht van de man samen met zijn vrouw in hun half leeg gekochte mandenkraampje.
De avonden worden in de groep afgesloten voor sommige met een gebed en voor andere met woorden en stof tot nadenken. Onze groep is zo verschillend dat iedereen deze dag afsluiting op zijn of haar eigen manier mag interpreteren. En dat is ook wel zo fijn. Ik heb één avond de dag afgesloten met een stukje over emotie en mysterie. 'De mooiste emotie die we kunnen ervaren is die van het mysterie' een quote van Albert Einstein. Over dat verwondering en ontzag je leven rijker maken, en dat deze je helpen om het leven zo volledig mogelijk in je op te nemen. Over dat elke emotie die je voelt, van zenuwen tot angst en van opwinding tot geluk, een teken is dat je leeft. Zie ze niet als iets kwaads of iets dat je uit de weg moet gaan of moet focussen op één aspect. Neem alles met je mee, elk gevoel. Het betekend dat het leven je raakt en dat het iets met je doet. In Australië vertelde een goede vriend (Nature, Greg) dit al aan mij, en ik wilde dit graag met de groep delen. Vooral na al die indrukken (van armoede tot het geluk in de ogen van de mensen hier).
Na de vakantie dagen in Belena zijn we voor 1 dag terug gegaan naar het Promise Centre, het centrale weeshuis. Bijzonder om te zien hoe kinderen en jongeren voor je staan, en je naam zeggen en een knuffel geven. Ik heb met een paar jongeren nummers uitgewisseld en met een brok in mijn keel afscheid genomen van deze mooie mensen, met al z'on pittige start in hun leven, maar met net zoveel dromen als wij in 'westerse landen'.
Lichtelijk uitgedoofd en krom als een banaan (de bedden in het weeshuis zijn nogal doorgezakt) gingen wij de volgende dag op weg naar de Komati River Lodge. Een soort bungelo park net over de grens van Mozambique naar Zuid Afrika (het grens verschil is zo groot, Mozambique is nogal chaotische, druk en overal willen mensen iets van je, en in Zuid Afrika is het schoon, rustig en opgeruimd). Het park lag aan een rivier met grote waarschuwingsborden voor nijlpaarden en krokodillen. En inderdaad, we hebben papa en mama nijlpaard met een baby gezien!
En toen: HET KRUGER PARK!! Een van de meest bekende safari parken in misschien wel de gehele wereld. 5 uur s'ochtends vertrokken wij met allen 5 lagen kleding met een grote jeep naar het park. Met dekentjes over ons heen en de zonsopgang zagen we al de eerste dieren: vele impala's, zebra's, cheeta's, jackelberrys, krokodillen, nijlpaarden, olifanten, gnoes, buffels, neushoorns, leeuwen, giraffen, en prachtige vogels! En om de gehele Big 5 af te sluiten hebben wij een luipaard gespot, liggend in een boom! Onze reisleiders zeiden dat het zelden voorkomt dat je alles op 1 dag zo goed ziet (met name de cheeta's die languit op de weg liepen, de luipaard in de boom en de leeuwen koning verschuild in het hoge riet). Lunchen met op de achtergrond olifanten en giraffen... Ik heb er eigenlijk geen woorden voor, wat een bijzondere ervaring! (Toch gebeurd het helaas nog heel vaak dat er neushoorns worden gestroopt, zo zijn er dus veel Rangers in het park die deze prachtige beesten nauw bewaken, stropers worden dan ook neergeschoten als deze opduiken).
Als afsluiting, tijdens onze laatste avond in zuid Afrika in de Lodge waar de gehele reis begon: in de Hippo River Lodge (zeekoei water in het afrikaans) hebben wij een bonte avond gehouden. Met karaoke, bedank woorden en vooral veel warmte aan elkaar.
Mijn dankbaarheid gaat uit naar de hele groep, wat een mooie en bijzondere mensen. Het blijft mij verbazen hoe veel je altijd leert van zulke reizen en verschillende mensen om je heen. Je leert altijd veel over jezelf en je kijk op de wereld. Ik vind het vooral bijzonder om te zien hoe iedereen op zijn eigen manier geluk vindt. Hoe compleet anders, chaotische en voor ons vol armoede de markten bijvoorbeeld uitstralen, zij zijn dit gewend, en ik moet zeggen dat deze manier van leven niet direct gelijk staat aan een ongelukkig leven. Het is vooral heel anders, en misschien niet te vergelijken.
Ik ga de mensen om mij heen missen. Gelukkig zal ik zowel de mensen in de groep, en dus de vrienden die ik gemaakt heb, niet vergeten. Net als alle bijzondere beelden, zoals ik als zei: met wat voor emotie dan ook, het maakt het compleet. Ze raken mij, ze raken de andere ook, ieder op zijn eigen manier. Voel het, schaam je er niet voor, ervaar je gevoel, laat het je raken, en leef!
Veel liefs en danki voor het lezen,
Melissa xxxxxx
Ps: Deze reis was iets minder gunstig voor mijn electronica die ik meegenomen had.. Mijn camera doet het niet meer, en er is vast een Afrikaan heeeeel erg blij met mijn Nintendo DS (lekker heel de dag Mario kart spelen kan ik nu wel vergeten....)
Vrijwel de gehele Mozambique reis zit er op. In het vooruitzicht, enkel nog de terugreis, ook onderdeel van de reis. Lekker terug naar dat mooie vliegveld in Etiopie..
Het is apart om na 3 weken met dezelfde mensen ineens te beseffen dat je naar huis gaat, naar je eigen wereld, je eigen mensen, je eigen rijkdom.
En wat heb ik weer veel geleerd van deze reis, de cultuur, de taal, en het eten (voornamelijk rijst en kip en andersom).
Maar eerst: de laatste week van de reis: afscheid, vakantie, nog een keer afscheid, safari, en nog eens afscheid!!
Na het 'eerste' afscheid van het weeshuis zijn we met onze twee busjes naar Belena gereden, een 'toeristische' plek (ook al waren wij vrijwel de enige, het is dan ook winter hier met tegen de 30 graden aan). Onderweg zie en ervaar je de armoede, onafgebouwde stenen huisjes veranderen in golfplaten en plastic, of in rieten hutjes met stro op het dak. Kinderen staan langs de weg om fruit te verkopen en rennen achter de bus aan (of ze staan met een dood dier in de lucht naar je te zwaaien...) De inkomsten hier zijn voornamelijk gebaseerd op het verkopen van zakjes cashewnootjes die gebonden zijn aan kale takken langs de weg. Oh en een auto ongeluk wordt hier afgezet met een gevaren driehoek die net zo groot is als een geodriehoek, waar het verkeer allemaal langs kronkelt en zijn eigen weg vindt. Over het algemeen veel, heel veel mensen langs de weg. Ik kan niet direct aangeven of ze perse ongelukkig zijn, het is moeilijk om deze twee werelden te vergelijken denk ik. Maar jeetje wat een verschil.
Belena, een mooi tropische badplaats met een lagoon waar je heerlijk in kan zwemen (inclusief prachtige sandalen of waterschoenen omdat je anders op zee-egels staat). Maar omdat ik niet achter wilde blijven aan de zee-egel-ervaring stond ik maar op een steen, en zit er al een week een soort.. gat in m'n voet (die toch wat minder goed heelt dan thuis, mogelijk door al het zand). Onze groep van 22 personen was verdeeld over 5 witte strand huisjes inclusief ijskoud dompelbad buiten en uitzicht over de lagoon/ oceaan. Tijdens deze periode in de huisjes was het vooral bijkomen van de drukke volle dagen vol ervaringen en kinderen om ons heen. Echter zat bijkomen er niet echt in, van hele dagen op het strand tot met bootjes naar de ruige zee aan de andere kant van de lagoon (hier vele water fonteinen van walvissen gezien + heeeel veel grote zeeschildpadden die magisch door de stroming van het water zweven), tot aan het bezoeken van meerdere marktjes (hier geweven manden gekocht bij een man die mogelijk meteen een gehele jaar omzet maakte). Op de markt liepen kinderen achter mij aan om vervolgens mijn witte benen aan te raken en te omhelzen (aangezien ik toch niet bruin word hahah) heel bijzonder. Sta je daar met een Afrikaans mand op je hoofd, een kapalana (omslagdoek) aan en een klein kindje dat vol verwondering je been omhelst. Zulke momenten vergeet je nooit. Net als de trots op het gezicht van de man samen met zijn vrouw in hun half leeg gekochte mandenkraampje.
De avonden worden in de groep afgesloten voor sommige met een gebed en voor andere met woorden en stof tot nadenken. Onze groep is zo verschillend dat iedereen deze dag afsluiting op zijn of haar eigen manier mag interpreteren. En dat is ook wel zo fijn. Ik heb één avond de dag afgesloten met een stukje over emotie en mysterie. 'De mooiste emotie die we kunnen ervaren is die van het mysterie' een quote van Albert Einstein. Over dat verwondering en ontzag je leven rijker maken, en dat deze je helpen om het leven zo volledig mogelijk in je op te nemen. Over dat elke emotie die je voelt, van zenuwen tot angst en van opwinding tot geluk, een teken is dat je leeft. Zie ze niet als iets kwaads of iets dat je uit de weg moet gaan of moet focussen op één aspect. Neem alles met je mee, elk gevoel. Het betekend dat het leven je raakt en dat het iets met je doet. In Australië vertelde een goede vriend (Nature, Greg) dit al aan mij, en ik wilde dit graag met de groep delen. Vooral na al die indrukken (van armoede tot het geluk in de ogen van de mensen hier).
Na de vakantie dagen in Belena zijn we voor 1 dag terug gegaan naar het Promise Centre, het centrale weeshuis. Bijzonder om te zien hoe kinderen en jongeren voor je staan, en je naam zeggen en een knuffel geven. Ik heb met een paar jongeren nummers uitgewisseld en met een brok in mijn keel afscheid genomen van deze mooie mensen, met al z'on pittige start in hun leven, maar met net zoveel dromen als wij in 'westerse landen'.
Lichtelijk uitgedoofd en krom als een banaan (de bedden in het weeshuis zijn nogal doorgezakt) gingen wij de volgende dag op weg naar de Komati River Lodge. Een soort bungelo park net over de grens van Mozambique naar Zuid Afrika (het grens verschil is zo groot, Mozambique is nogal chaotische, druk en overal willen mensen iets van je, en in Zuid Afrika is het schoon, rustig en opgeruimd). Het park lag aan een rivier met grote waarschuwingsborden voor nijlpaarden en krokodillen. En inderdaad, we hebben papa en mama nijlpaard met een baby gezien!
En toen: HET KRUGER PARK!! Een van de meest bekende safari parken in misschien wel de gehele wereld. 5 uur s'ochtends vertrokken wij met allen 5 lagen kleding met een grote jeep naar het park. Met dekentjes over ons heen en de zonsopgang zagen we al de eerste dieren: vele impala's, zebra's, cheeta's, jackelberrys, krokodillen, nijlpaarden, olifanten, gnoes, buffels, neushoorns, leeuwen, giraffen, en prachtige vogels! En om de gehele Big 5 af te sluiten hebben wij een luipaard gespot, liggend in een boom! Onze reisleiders zeiden dat het zelden voorkomt dat je alles op 1 dag zo goed ziet (met name de cheeta's die languit op de weg liepen, de luipaard in de boom en de leeuwen koning verschuild in het hoge riet). Lunchen met op de achtergrond olifanten en giraffen... Ik heb er eigenlijk geen woorden voor, wat een bijzondere ervaring! (Toch gebeurd het helaas nog heel vaak dat er neushoorns worden gestroopt, zo zijn er dus veel Rangers in het park die deze prachtige beesten nauw bewaken, stropers worden dan ook neergeschoten als deze opduiken).
Als afsluiting, tijdens onze laatste avond in zuid Afrika in de Lodge waar de gehele reis begon: in de Hippo River Lodge (zeekoei water in het afrikaans) hebben wij een bonte avond gehouden. Met karaoke, bedank woorden en vooral veel warmte aan elkaar.
Mijn dankbaarheid gaat uit naar de hele groep, wat een mooie en bijzondere mensen. Het blijft mij verbazen hoe veel je altijd leert van zulke reizen en verschillende mensen om je heen. Je leert altijd veel over jezelf en je kijk op de wereld. Ik vind het vooral bijzonder om te zien hoe iedereen op zijn eigen manier geluk vindt. Hoe compleet anders, chaotische en voor ons vol armoede de markten bijvoorbeeld uitstralen, zij zijn dit gewend, en ik moet zeggen dat deze manier van leven niet direct gelijk staat aan een ongelukkig leven. Het is vooral heel anders, en misschien niet te vergelijken.
Ik ga de mensen om mij heen missen. Gelukkig zal ik zowel de mensen in de groep, en dus de vrienden die ik gemaakt heb, niet vergeten. Net als alle bijzondere beelden, zoals ik als zei: met wat voor emotie dan ook, het maakt het compleet. Ze raken mij, ze raken de andere ook, ieder op zijn eigen manier. Voel het, schaam je er niet voor, ervaar je gevoel, laat het je raken, en leef!
Veel liefs en danki voor het lezen,
Melissa xxxxxx
Ps: Deze reis was iets minder gunstig voor mijn electronica die ik meegenomen had.. Mijn camera doet het niet meer, en er is vast een Afrikaan heeeeel erg blij met mijn Nintendo DS (lekker heel de dag Mario kart spelen kan ik nu wel vergeten....)
-
07 Augustus 2017 - 13:02
Muriel:
Mooie laatste blog Melis, je laatste regels raken precies de reis die we met zn allen hadden... geniet van het thuiskomen, en ik zie je snel weer in NL!
