De Biggenfluisteraar

Beste thuisfront.

Ruim een maand geleden, 22 april, heb ik de universiteit in Waterloo verlaten. Na het leeghalen van mijn studentenkamertje en het afscheid nemen van mijn medestudenten (met een brok in mijn keel), heb ik het studentenleven ingeruild voor het leven op een boerderij.

Al vanaf 22 april tot 30 juni ben ik te vinden op de boerderij van familie Van Den Boogaard in Gorrie, Canada. En maak ik met veel plezier deel uit van een groot gezin bestaande uit 10 kinderen. Op het moment van schrijven ben ik hier al bijna 1 maand en ben ik al vele lessen wijzer! Niet alleen dat één pak hagelslag hier na één lunch op is, maar ook dat ‘Streptococcus Suis’ een vervelende ziekte is voor varkentjes onder de 6 weken, dat kan leiden tot o.a. een hersenvliesontsteking. Kortom, deze blog geeft een kijkje in het dagelijks leven van het leven op een varkensboerderij, en alles wat daar bij komt kijken.

Les één, op een boerderij leer je snel; de dag nadat ik gearriveerd was werd ik al op een tractor gezet. Ik kreeg al snel geleerd hoe je nette lijnen over het land maakt, zo min mogelijk overlap maakt met je vorige strook, maar ook dat je zeker geen stukken over moet slaan. Na een uur onder begeleiding het land om ploegen kreeg ik nog uitleg hoe ik de radio (de radio is verbonden met elke andere tractor, auto, en de woonkamer van het gezin) moest gebruiken als ik vragen had, en vlak voordat ik alleen gelaten werd om zelf het land te ploegen werd me nog even verteld hoe duur een tractor en ploeg eigenlijk is! Een daar zit je dan, in je tractor met de kracht van zón 200 paarden, in een stoel die mee veert met elke hobbel die de enorme wielen klein probeert te krijgen. Ik had nog nooit met een aanhanger gereden, dus het was wel even wennen om met een aanhanger te rijden die zo’n 9 meter breed is, die tanden heeft om de grond om te ploegen, en die je tijdens het ploegen goed in de gaten moet houden of je geen stenen mee sleept of andere obstakels waardoor je schade kan oplopen. Ondertussen heb ik al een heel aantal velden geploegd en heb ik veel geleerd over land werk zelf. Niet alleen dat het soms lastig is je lunchpakketje opeten op een verende stoel met zoveel hobbels, maar ook dat een tractor groot genoeg is om achter te verstoppen voor een plaspauze (alleen als je natuurlijk zeker weet dat er geen andere tractors spontaan langs komen, want je moet toch terug zwaaien dan!) In totaal heeft de familie een grond gebied van ongeveer 400 hectares. Waarvan al het landbouw dient als voer voor de varkens. Afgelopen week is al het mais gepland, komende weken moeten de soja bonen de grond in. Door van dicht bij al de processen van het landbouw te zien wordt je een stuk bewuster van al het werk wat erin gestopt wordt. Het geeft een voldaan gevoel om te weten hoe alles werkt. En ik was erg blij dat ze me op een gegeven moment uitlegde dat er een navigatie systeem op de tractor zit, die zorgt dat je in strakke lijnen blijft, ik was al leuke patronen in het veld aan het maken :D.

Naast het werk op het land heb ik al een paar keer meegeholpen met het werkt in de varkens schuren. In totaal hebben ze 3 boerderijen met per jaar ongeveer zo’n 20000 nieuwe biggen voor de slacht. Het is heel indrukwekkend om het hele proces van dichtbij mee te maken en ook om veel processen binnen de veehouderij te begrijpen. Zo horen wij vanuit de media klachten over diervriendelijkheid en bewegingsvrijheid. Echter is het met heel veel zaken zo dat het vooral binnen de varkenshouderij geen betere oplossing is als de varkens meer ruimte hebben. Een groot probleem bij varkens is , is dat de moeder big (zeug) zo groot en zwaar is, dat ze geen flauw benul heeft dat ze boven op haar pas geboren biggetjes gaat liggen en die dood drukt. Als de moeder varken dus geen aangewezen plaats heeft om te liggen en vrij rondloopt tussen haar kleintjes, blijft er maar zo’n 50% van de biggetjes die geboren zijn over. En ander aspect is dat biggen speelse, maar brutalen beesten zijn. Elkaars staart zien ze ook vaak als een speeltje, echter zijn die beesten zo sterk dat ze elkaars staarten kapot bijten en dat er ontstekingen ontstaan. Daarom worden al van vroegs af aan de staartjes wat korter geknipt. Dit heelt binnen een uur en scheelt voor een big een hoop ellende later met ontstekingen en wonden. Dit geldt ook voor de tanden, waarvan het scherpe stukje wordt afgeknipt. Zelfs met al deze voorzorgsmaatregelen vallen biggen elkaar geregeld aan, en verwonden ze elkaar. Ik heb nooit geweten dat varkens van nature zo gewelddadig tegen elkaar kunnen doen. Het is een hard leven als een big.

Máár! Wel erg bijzonder. Een geboorte bestaat meestal uit zo’n 14 biggetjes, wat goed uitkomt want een zeug heeft ook zo’n 14-16 tepels. Dit is natuurlijk het schattige gedeelte, waar ze allemaal heel klein en zacht roze zijn en een weg zoeken naar de melk van hun moeder. Waarbij de natuur zulke slimme truckjes heeft als een rubberachtig beschermstukje over de hoefjes van een big zodat ze in de baarmoeder geen schade aan kan richten, en die er af vallen zodra ze eruit is. In dit gedeelte van het big-zijn liggen ze allemaal lief tegen elkaar aan om warm te blijven en geven we extra melk aan de biggetjes die het maar niet lukt om het melk van hun moeder te vinden. De kleine biggetjes zijn zo warm als je ze oppakt, en als je ze melk geeft met een fles proberen ze op je pink te sabbelen. Verder help ik mee met het vaccineren van de biggen (soort zelfde idee als onze kindervaccinaties), het in de gaten houden of de bevallingen goed verlopen, eten geven en het schoonmaken. Kortom, het is belangrijk om te weten, dat ze er zeker alles aan doen om het zo goed mogelijk te maken voor de varken, maar ook zo veilig en gezond mogelijk. Het is belangrijk om er bewust van te zijn dat veel dingen die de media zegt te willen, vaak geeneens toepasbaar zijn, en vaak geeneens betere opties zijn dan die er nu zijn. Zelf pas ik mijn strategie toe; ‘zo veel mogelijk biggetjes knuffelen in één dag’.

Naast het boerderijleven leer ik veel over echte Canadese hobby’s als jagen. Momenteel is het kalkoenen seizoen bezig en ben ik al een paar keer vroeg mijn bed uit gegaan (denk hierbij aan half 5) om vervolgens gekleed in camouflage kleding in de bosjes te zitten, te wachten tot de zon op komt. Kalkoenen slapen s ’nachts in de bomen en komen als de zon op gaat weer naar beneden, waardoor dit het beste moment is om te jagen. Ik zit er meer voor de sier, ik help met opzetten van de lok-kalkoenen en ik verstop me dan netjes in de bosjes (met een poging om niet weer in slaap te vallen). Luisterend naar al het soorten geritsel van wakker wordende beestjes om me heen luister je naar de vogels tot de zon op is, wachtend op die ene kalkoen! Ook dit is een georganiseerd proces, per persoon mag je zo’n 2 kalkoenen per seizoen schieten om de populatie gelijk te houden. Mijn schietles in de achtertuin is voornamelijk op Fanta-blikjes en houtenplanken, dat is goed genoeg voor mij haha!

Het gezinsleven ziet er iets anders uit dan hoe ik het gewend ben, maar wel erg leuk! Eigenlijk elke dag blijft er wel iemand anders eten, of iemand die even in de beurt was, of er komen mensen op visite, het maakt niet uit wie of hoeveel, iedereen is welkom! Er is nooit een bord of een stoel te weinig, en alleen maar meer mensen om een bordspel mee te doen. Een kampvuur wordt gewoon gehouden in de voortuin, en een uitstapje naar de bossen, is natuurlijk gewoon in hun eigen bos achter hun huis. In de omgeving verplaats je je hier over gravelwegen met een truck, géén auto! (ik mag de grote pick-up trucks geen auto’s meer noemen.. ze hebben ook allemaal een naam). En als je de boerderij over wilt pak je de quad. Tijdens het eten valt het ook nooit stil met een groot gezin, en is alles ook weer snel opgeruimd. En melk wordt onbewerkt opgehaald bij de boer verderop. Iets wat je snel opvalt binnen boeren culturen, hard werken, en iedereen helpt mee.

Een bijzondere cultuur wonend in een groot gedeelte van canada hier zijn de Mennonieten, een cultuur die lijkt op de Amish cultuur, die sinds de 18e eeuw zich o.a. vanuit noord Duitsland zich in Canada gevestigd hebben. Het is bijzonder om te zien hoe zij leven zonder elektriciteit en voertuigen, en zich verplaatsen per paard en wagen. Het land wordt geploegd met 6 paarden en langs de wegen hier zijn brede bermen voor het rijden met paard en wagens. Het ziet er indrukwekkend uit hoe je de hele familie buiten op het land ziet werken in hun relatief somber gelede kledendracht.

Al met al leer ik een hele hoop hier. Niet alleen de vele aspecten van en boerderij, en de hele omgeving hier, maar ook het leven in een groot gezin. Hoe je zelf yoghurt maakt, en jam van paardenbloemen. Het is een hele gave ervaring om al deze vaardigheden te leren en om er meer over weten te komen. Ik voel me een stuk bewuster over het hele proces voorafgaande aan het eindproduct wat je vind op je bord, en vooral over veel dingen waar je normaal geeneens over nadenkt of bij stilstaat. Het is echter belangrijk om er bij stil te staan. Vaak zien wij alleen het eindproduct, en niet de hele weg die er aan vooraf ligt om een zo goed mogelijk product af te leveren waar wij, en heel de wereld over wilt oordelen. We mogen daar best dankbaar voor zijn :D!

Naast al mijn boeren avonturen heb ik nog een gave mededeling dat ik 31 mei samen met Jan (oudste zoon) en zijn vriendin mee gaat naar MEXICO STAD voor één week! Hij is getuigen bij een bruiloft, en ik mag mee! Ik ben erg benieuwd om een van de grootste steden van de wereld te bezoeken en om een echte Mexicaanse bruiloft mee te maken! Wat komen er toch gave avonturen op mijn pad!

Volgens mij heb ik een heel boek geschreven dit keer, ik had ook veel te vertellen! Ik houd jullie op de hoogte van mijn belevingen hier, en dalijk ook Mexico. De tijd gaat nu erg opschieten. Ik ben al ruim 4,5 maand weg, en over 6 weken zie ik –EINDELIJK- mijn vriend Freek weer (na 6 maanden!), waarna onze reis door Canada en Amerika voor een maand gaat beginnen. Maar eerst mijn avonturen hier waarmaken!

Bedankt voor het volgen,

Veel liefs xxxxxxx
Melissa, De Biggenfluisteraar

ps; op de kaart moest ik het plaatsje Wingham aanklikken, want Gorrie herkend hij niet. Toch jammer voor de 500 mensen die er wonen.