Viva La Vida Loca

Hola Thuisfront!

Hier even een blog tussendoor over mijn week in Mexico!

Op de avond van 31 mei vertrok ik met Julia (vriendin van de oudste zoon Jan) naar Mexico stad. Jan was al een paar dagen in Mexico Stad en pikte ons op van het vliegveld samen met de vader van de bruid (Cynthia). We sliepen de eerste nachten in een hostel genaamd ‘Warm Heart’ in de wijk Coyoacán. Cynthia is eigenaar van dit hostel, en dus kwamen er beetje bij beetje steeds meer gasten naar dit hostel die een deel uit maakte van de bruiloft. Omdat we pas laat aankwamen in Mexico en niet gegeten hadden voor enige tijd gingen we naar een soort snackbar onder een viaduct. Het was net zo bijzonder als hoe het klinkt. Omdat het én al nacht was, én de straten van Mexico stad niet erg veilig zijn, en ik ook al erg opviel als lange Hollander met blond haar was ik blij dat Jan erbij was. Het eten (waarvan ik begreep dat je met je rechter hand op moest eten, zodat je met je linkerhand je billen af kon vegen..??) was natuurlijk taco’s en salsa’s! Hoewel de straten gevaarlijk kunnen zijn, voelde ik me eigenlijk niet bedreigd. Al helpt het wel dat we bij de lokale bevolking waren, en daarbij hielpen de hoge muren om het hostel met stukken gebroken glas in het cement ook wel mee.

De dag erna stonden we al vroeg op om de Teotihuacan Piramides te bezoeken ten noorden van Mexico stad. Om daar te komen moesten we eerst de metro nemen en vervolgens de bus. De metro’s in Mexico stad kunnen vaak onveilig zijn voor vrouwen i.v.m. aanranding. Hierdoor zijn er speciale vrouw-en-kinderen-coupes om dit te voorkomen. In de metro’s zijn er vele muziekkanten die het een bijzondere sfeer geven. Ook in de bus stappen er bij elke halte wel iemand binnen die eten probeert te verkopen, of muziekkanten met gitaren die één halte meegaan om hun kostje bij elkaar te winnen. Ohja, en in de bussen komen vaak beveiligingsmannen de bus in en filmt iedereen die in de bus zit, ik zwaaien haha, dat was dus blijkbaar niet de bedoeling.

Eenmaal aangekomen bij de Teotihuacan Piramides ben je omsingelt door cactussen en mannen die je een tour willen geven. We hadden een tour van zo’n twee uur waarin we alles te horen kregen over de piramides. De twee grootste piramides zijn voor de Zon en de Maan. Een lange straat tussen die twee piramides genaamd de ‘Avenue of the Death’ was er voor het verplaatsen van de mensen die geofferd werden op de piramide van de Maan. De tempels behoren tot de Maya cultuur (200 BC), en is later overgenomen door de Aztec stroming. De meest voorkomende kleuren op de muren zijn rood, geel, en groen dat gemaakt is met stenen als Jade en Marble die ze vermaalde tot poeder en door middel van een cactus sap op de muren decoreerde. De piramides zijn erg indrukwekkend om te zien en gaven mij een mysterieus gevoel. Ik ben nog nooit in zo’n land/cultuur geweest, en het is heel gaaf om die mysterie van de geschiedenis te ervaren. En dat er nog zoveel te ontdekken en te vinden is, heel bijzonder! De treden van de piramides waren erg stijl, maar het zeker waard om te beklimmen! Zeker een beeld wat altijd bij me zal blijven.

Tussendoor zijn we nog bij een soort werkplaats geweest waar ze stenen bewerkte tot souvenirs en alle soorten tequila hadden. Hier leerde ze ons over de Avage Maguey Cactus die ze gebruikte voor verschillende materialen waaronder papier en naald en draad. Als je een blad van de plant afhakt is de boven laag af te pellen als een papier soort. De scherpe punt aan het eind van het blad kon afgebroken worden en was verbonden met een soort draad dat door het midden van het blad liep. Dit wordt gebruikt als een natuurlijke naald en draad en kan gekleurd worden door het met bloemblaadjes in te wrijven. Vervolgens kregen we een soort tequila proeverij met tequila o.a. gemaakt van cactussen. En dat allemaal op een lege maag!

Op de terugweg naar Mexico stad kwamen we door de arme gebieden van de stad en is het toch wel bijzonder om te zien hoe zo’n 28 miljoen mensen zo dicht op elkaar leven. Veel huisjes zijn gebouwd op de berg helling om de stad en zijn allemaal beschilderd in felle, vrolijke kleuren. De kloof tussen arm en rijk is zo groot, en zo goed te zien, dat het ‘normaal’ is dat er tussen de huisjes, krotten gebouwd zijn, en dat mensen op straat wonen. Het grote nadeel van zoveel mensen op één plaats is smog, wazige blauwe wolken boven de stad maakte het onmogelijk om de bergen om de stad te zien, en verplicht de mensen in de stad om minimaal één keer in de week hun auto te laten staan. Terug in de stad zagen we rap-battles, waarin jongeren rappen voor sigaretten, en traditionele Mexicaanse dansoptredens. Jonge kinderen verkopen eten en souvenirs op straat waarvan de lokale bevolking geeneens opkijkt. Toch kreeg ik elke keer een vervelend gevoel in mijn buik als ik ze zag. Laat op straat, alleen en tussen zoveel vreemde mensen. Vooral als je op de posters ziet hoeveel mensen er vermist zijn. Op de straten in de stad liepen overal politie agenten met grote schilden omdat ze elk moment een rel verwachte, echter was de lokale bevolking er vrij rustig onder, soort van ‘normaalste zaak van de wereld’. In de stad was er nog een bijeenkomt waarbij vele landen hun eigen kraampje hadden, zo ook Nederland met stroopwafels! Heb ik toch mooi even een gratis stroopwafel mogen ontvangen, ik blijf toch een Nederlander!

De dag erna hadden we ontbijt met cactus, taco’s en guacamole, weer eens iets anders dan cornflakes. Vervolgens zijn we naar de markt geweest en heb ik mijn Nederlandse afding-technieken eens even laten zien (ik dank hier graag mijn ouders voor haha). En die avond was het vrijgezelle feest van Cynthia waarna we daarna met de gehele groep taco’s gingen eten bij La Flama. Echter werd ik hier tussen de Mexicanen gezet en hebben ze me aangemoedigd om alle (zeer pittige) salsa’s uit te proberen. Mijn buik maakt nu nog steeds rare borrel-geluiden… Omdat ik graag openstaat om een cultuur te leren kennen gingen we die avond naar een bar voor wat drankjes; versta daaronder dubbele shotjes tequila. En een speciaal drankje genaamd: Gorilla Fart! (Daar wil ik alvast even patent op aanvragen) Ook wel een shotglas donkere tequila die je aansteekt, en laat vallen in een glas halfvol met bier. Door de reactie ontstaat er een soort explosie van schuim en is het de bedoeling dat je het zo snel mogelijk opdrinkt. Zoals ik al zei, ik sta graag open om meer te weten over een cultuur.

Vrijdag 3 juni vertrokken we vanuit Mexico Stad naar het kampgebied Kikoten, en uurtje ten zuiden van de stad. Dit is een natuurgebied in de bergen waar de bruiloft plaatsvond. Onderweg hebben we voor 20 peso (1 euro) taco’s gegeten bij een Mexicaans restaurantje waar mensen je proberen naar binnen de vlaggen, of ze alsjeblieft bij jou komen eten, dat is gelukt!

Eenmaal in de bergen oefende het bruidspaar, en de belangrijke andere de generale repetitie van de bruiloft. Omdat Jan de eerste getuigen was van Carlos (bruidegom) ging ik kijken hoe alles eruit ging zien. Op een gegeven moment kwam Cynthia (bruid) naar mij toe en legde in het kort uit dat één van de getuigen geen ‘significant ander’ had om mee naar voren te lopen bij de ceremonie en of ik met hem mee wilde lopen. En zo stond ik de andere dag naast Alejandro en liep ik mee naar voren tijdens de ceremonie voor 400 man. Jaja… 400 MAN! Die allemaal foto’s van je nemen! Sta je daar, in je Mexicaanse jurk die je als souvenir gekocht had. Ik sta dus ook op van die officiële foto’s waarvan ze over een paar jaar gaan afvragen: wie is zij eigenlijk?? Maar goed, dit had ook voordelen, omdat ik nu gezien werd als belangrijke gast was er een plekje voor me gereserveerd aan de tafel, wilde mensen met me op de foto, en was ik eigenlijk altijd in de buurt van Jan en Julia. Het was een prachtige bruiloft, buiten in de natuur, met witte stoelen en overal wilde bloemen opgebonden. Het was bijzonder om te ervaren hoe iedereen welkom was, en hoe de familie voor iedereen wilde zorgen. Ze waren zo open en warm tegen mensen die ze nog nooit gezien hadden, of simpelweg geen directe verbinden hadden met Carlos of Cynthia (zoals ik). Ze bedankte ons meerdere malen dat we er waren. Het was een erg bijzondere ervaring om zo dicht bij de lokale bevolking zelf te zijn.

Verder heb ik de nachten in het natuurpark geslapen met –alle- kleren aan die ik bij me had, want het was zo verschrikkelijk koud in de hutjes waarin we sliepen. Een ander bijzonder aspect was dat elke keer als je de toilet wilde gebruiken, moest je een emmer water vullen om met heel wat behendigheid in de toilet te gieten zodat het goed doorspoelde. Ik had echter die behendigheid niet, waardoor het soms op een watergevecht leek..

Zondag 5 juni waren we op tijd terug in Mexico stad om uit te gaan eten met een hele groep en de voetbal wedstrijd Mexico – Uruguay te zien. Wij als Nederlandse supporters kunnen er aardig wat van (als we meedoen in een cup tenminste) maar hier in Mexico gaan ze ook aardig tekeer hoor! Gelukkig wonnen ze met 3-1 en zat de sfeer er goed in! :D

In de nacht van 5 juni op 6 juni vlogen we terug naar Toronto. Ze deden nog aardig moeilijk om me terug in Canada te laten, maar uiteindelijk kreeg ik toch weer een mooie stempel in mijn paspoort en ben ik weer veilig terug bij familie Van Den Boogaard! Na een hele dag slapen ben ik alweer een beetje wakker, mijn buik borrelt zo af en toe nog eens flink na. Ik weet nog niet of dat is omdat ik nu geen taco’s meer als ontbijt heb, of door het gebrek aan tequila? Wat ik wel weet is dat dit een hele bijzondere ervaring was, en een hele gave mogelijkheid om een stukje van Mexico te leren kennen. Het geeft mij alleen maar meer motivatie om open te staan voor nieuwe avonturen en leermomenten.

Dat waren mijn ervaringen in Mexico! Bedankt voor het volgen :D

Hasta La Vista!

xxxxxxxx (Alta) Melissa


** Edit 08/06/16
Op het feest na de ceremonie en receptie wordt de bruidegom opgetild door een paar van zijn beste vrienden. Waarna zich daarna alle mannen zich verzamelen in een soort trein (polonaise trein) en vervolgens eerst langzaam door de zaal verplaatsen, waarna ze vervolgens versneld op de bruidegom afrennen om de 'toren' met de bruidegom omver duwen.